(Правд-)in.gr: Η «αλήθεια» των Ελλήνων εφοπλιστών;

«To σχέδιο που ψελλίζει ο Αμερικανός στρατηγός σύμβουλος στον Ζελένσκι «μυρίζει» φιάσκο Βιετνάμ»,

«Οι Ρώσοι έκαναν εισβολή, αλλά ο Ζελένσκι ετοίμαζε επίσης έναν εφιάλτη»,

«Ακόμα και ο εισβολέας στο Ιράκ Κόλιν Πάουελ δεν θα έμπλεκε στην Ουκρανία»,

«Από το «Στρατηγέ τα νεύρα σας είναι χάλια» του Χίτλερ, στον «χασάπη» αρχιστράτηγο του Ζελένσκι».

Οι τίτλοι των άρθρων είναι ενδεικτικοί της ρωσόφιλης «μαχόμενης» δημοσιογραφίας που μας έχουν συνηθίσει δεκάδες «ενημερωτικές», «πατριωτικές» και «αντι-ιμπεριαλιστικές» ιστοσελίδες, με επιχειρήματα γερά θεμελιωμένα στην κυρίαρχη αφήγηση του Ρωσικού ΥΠΕΞ. Παραδόξως, τα παραπάνω άρθρα δεν θα τα συναντήσει κάποιος στο iskra.gr, αλλά στο συμβατικό in.gr του εφοπλιστή κ. Β. Μαρινάκη, ο οποίος έχει εξαγοράσει τα Μέσα του Ομίλου Λαμπράκη από το 2017 (ενώ πρόσφατα αγόρασε και το σήμα της ιστορικής «Ελευθεροτυπίας»). Και για να μην μένει καμία αμφιβολία ότι δεν οφείλονται σε μια λελογισμένη κριτική στάση απέναντι στη διακυβέρνηση Ζελένσκυ, συμπληρώνονται από άλλα άρθρα με τίτλους που με δυσκολία κρύβουν τη λατρεία για την ισχύ της νεοτσαρικής Ρωσίας του Πούτιν:

«Οι 8 πολύ καλοί λόγοι που ο πρόεδρος Πούτιν και οι στρατηγοί του χαμογελάνε»,

«Καθηγητής του Χάρβαρντ εξηγεί γιατί η ΕΕ δεν μπορεί μόνη να τα βάλει με τη Ρωσία»,

«Πράκτορας της MI6 ο Ναβάλνι; – Τι απαντάει πρώην παρασημοφορημένος αναλυτής της CIA»,

«Ακόμα και ο Αμερικανικός Στρατός ίσως να μην νικούσε τους Ρώσους στην Ουκρανία»,

«Τι συνέβη κ. Μακρόν την τελευταία φορά που το Παρίσι έστειλε στρατό στην Ουκρανία;».

H αντι-Ουκρανική/φιλο-Ρωσική/αντι-Δυτική καμπάνια (δια χειρός του συντάκτη Βαγγέλη Γεωργίου, σχεδόν αποκλειστικά) δεν ενορχηστρώθηκε από την αρχή της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, όπως συνέβη με τα άλλα Μέσα της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα. Φαίνεται να ξεκινάει αιφνιδιαστικά το Δεκέμβρη του 2023 με ένα μπαράζ που ξεπερνάει τα 25 άρθρα μέχρι σήμερα, όλα του επιπέδου και της στόχευσης που προαναφέραμε. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι κάτι μεσολάβησε για αυτή την επιθετική στροφή. Εξάλλου, ο Μαρινάκης δεν μπορεί να υπαχθεί στη χορεία εκείνων που ζούνε από το αντίδωρο της «ρωσικής επιρροής» (sic) στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η οικονομική του επιφάνεια, οι πολυδαίδαλες επιχειρηματικές του δραστηριότητες, το διεθνές ειδικό του βάρος, η συμμετοχή εταιρειών του στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, τού προσφέρουν την ιστορικά κατακτημένη σχετική αυτονομία των Ελλήνων εφοπλιστών, οι οποίοι δεν συνηθίζουν να είναι φερέφωνα ή «μπροστινοί», όπως τόσοι άλλοι επιχειρηματίες στη χώρα μας και ειδικά οι νεόκοποι κάθε φορά. Επιπρόσθετα, το όλο μοτίβο της επίθεσης απαντάται και άλλοτε: πριν και μετά τις εκλογές του 2019, όταν τα Μέσα του Ομίλου στοχοποίησαν το ΣΥΡΙΖΑ (τόσο ως κυβέρνηση όσο και ως αντιπολίτευση) και τον Α. Τσίπρα προσωπικά, και πρόσφατα, πριν και μετά τις εκλογές του 2023, όπου στο στόχαστρο έχει μπει για τα καλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη (όχι τόσο στα έντυπα, όσο στο in.gr, στο οποίο ειδικό ρόλο φαίνεται να έχουν αναλάβει πρώην αριστεριστές).

Εκδήλωση Πάτρα | 1922-2022: Μετά την εισβολή στην Ουκρανία η αναζωπύρωση του τουρκικού επεκτατισμού – 16/6/22

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία λειτουργεί ως ιστορικός πυκνωτής ο οποίος επιταχύνει την είσοδο σε έναν πολυπολικό κόσμο. Η υποχώρηση της Δύσης κατά την περίοδο 2008-2021, επέτρεψε την ανάδυση της Κίνας, την αυτοκρατορική επανεμφάνιση της Ρωσίας, τον κατακερματισμό της παγκοσμιοποίησης σε μπλοκ. Σε αυτά τα πλαίσια, παλιές αυταρχικές και αντιδημοκρατικές αυτοκρατορίες (Κίνα, Ρωσία, Τουρκία) ανανεώνουν τις επεκτατικές διαθέσεις και ενέργειές τους.

Φέτος ολοκληρώνονται 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή. Η περυσινή επέτειος, των διακοσίων χρόνων από την Επανάσταση του 1821, επανάφερε στο προσκήνιο τις αξίες της Επανάστασης, γεγονός που αντανακλάστηκε και στην ομιλία του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο των ΗΠΑ. Έτσι και η εφετινή θλιβερή επέτειος δεν θα πρέπει να περιοριστεί μόνο στην καταδίκη της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης του Μικρασιατικού ελληνισμού. Θα πρέπει να επισημάνουμε τις βασικές αιτίες της που δεν ήταν άλλες από τον Διχασμό μεταξύ των Ελλήνων, ενώ το εμφυλιοπολεμικό κλίμα κυριάρχησε και στη συνέχεια, προκαλώντας αλλεπάλληλες  καταστροφές.

Σήμερα, η νεοθωμανική Τουρκία προσπαθεί να ολοκληρώσει αυτό που άφησε «ημιτελές» το 1922. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει έναν αχαλίνωτο τουρκικό επεκτατισμό, ο οποίος την απειλεί υπαρξιακά. Ο Ερντογάν μάλιστα, μπροστά στη σταδιακή αμυντική ενδυνάμωση της Ελλάδας και την ενίσχυση των συμμαχιών της, επείγεται να χρησιμοποιήσει τη σημερινή κρίση για να απειλήσει ή ακόμα και να επιχειρήσει επιθετικές κινήσεις εναντίον της Ελλάδας.

Όμως, όπως η Επανάσταση του 1909 ακολούθησε την ταπείνωση του 1897-1898, για να ανοίξει την περίοδο των νικηφόρων αγώνων της δεκαετίας του 1910, έτσι και σήμερα μια ύστατη αναγέννηση θα μπορούσε να υπερβεί την βαθύτατη παρακμή των τελευταίων χρόνων.

Προφανώς οι διπλωματικές και αμυντικές συμμαχίες που συνάπτει η χώρα είναι απαραίτητες, ωστόσο, δεν θα πρέπει να επαναπαυθούμε σε αυτές, αλλά να τις δούμε ως ένα παράθυρο ευκαιρίας  που επιτρέπει την εσωτερική ενδυνάμωση της χώρας σε όλους τους τομείς: Παραγωγή, παιδεία, δημογραφική ανάταξη, αμυντική βιομηχανία, ενεργειακή βιωσιμότητα και πάνω από όλα, αρραγής εθνική ενότητα.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η ανάδυση ενός πολυπολικού συγκρουσιακού κόσμου, αλλά και η τουρκική επεκτατικότητα, που απειλεί υπαρξιακά τον ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο, εκατό χρόνια μετά το 1922, θα είναι το αντικείμενο της συζήτησης που διοργανώνουν το Άρδην και ο Δικηγορικός Σύλλογος Πατρών την Πέμπτη 16 Ιουνίου 2022 στις 19.15  με θέμα:

1922-2022: Μετά την εισβολή στην Ουκρανία η αναζωπύρωση του τουρκικού επεκτατισμού

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου Πατρών (Φιλοποίμενος 24 και Ρήγα Φεραίου, 3ος όρ.).

Θα μιλήσουν οι:

Γιώργος Καραμπελιάς (συγγραφέας – πολιτικός αναλυτής),

Χρήστος Μπούρας (πρύτανης πανεπιστημίου Πατρών),
Θεόδωρος Παπαθεοδώρου (Καθηγητής Αντεγκληματικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου – πρ. υπουργός),
Θεόδωρος Ρουσόπουλος, (βουλευτής – δημοσιογράφος).

Παρεμβαίνουν οι:

Αθανάσιος Ζούπας, πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Πατρών, 

Θεόδωρος Ντρίνιας δημοτικός σύμβουλος, δημοτική παράταξη Κοινοτικόν,

Μιχάλης Ροδόπουλος, πρόεδρος Συλλόγου Ελληνοουκρανικής Φιλίας “Φάρος”.

Συντονίζει η δημοσιογράφος Βίκυ Φλέσσα.

Τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη

Δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα του λεγόμενου αναπτυγμένου κόσμου η χαιρεκακία για την τύχη της Ουκρανίας έχει φτάσει σε τέτοιο ύψος όσο στην Ελλάδα. Από το ΚΚΕ και τον αριστερισμό μέχρι τον «ψεκασμένο» πατριωτισμό (δεξιάς και αριστερής καταγωγής), άλλοι κρυφά και άλλοι φανερά, άλλοι υποκριτικά και άλλοι ευθέως, είτε καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «οι Ουκρανοί τα ‘θελαν και τα ‘παθαν» είτε ότι «ο μάγκας Πούτιν τους σάρωσε και αυτούς και τη Δύση». Χειρότεροι όλων οι περίφημοι «ισαποστάκηδες» και «ναιμεναλλάδες». Τους ακούμε βαθυστόχαστα να αποφαίνονται: «πόλεμος μεταξύ ιμπεριαλισμών», «τα ίδια έγιναν και στη Σερβία από τη Δύση», «η ελεγχόμενη από την ακροδεξιά Ουκρανία» και άλλα χαριτωμένα, για να μην πάρουν ξάστερη θέση υπέρ του αμυνόμενου. Για να τελειώνουμε με την υποκρισία:

Δεν έχουμε ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ούτε αμερικάνικη γάτα δεν πολεμάει στην Ουκρανία απέναντι στους Ρώσους. Το σύνολο σχεδόν των όπλων που χρησιμοποιεί ο ουκρανικός στρατός είναι σοβιετικής και μετασοβιετικής προέλευσης, με εξαίρεση κάποια αντιαρματικά και υψηλής τεχνολογίας εξαρτήματα επικοινωνιών που παραχωρήθηκαν από τη Δύση (τη Βρετανία κυρίως).

Δεν έχουμε πόλεμο δια αντιπροσώπων που είναι η κύρια μορφή των ένοπλων ψυχροπολεμικών συγκρούσεων. Έχουμε μια ιμπεριαλιστική/αυτοκρατορική δύναμη που επιτίθεται αυτοπροσώπως και ολοκληρωτικά σε ένα μη-φιλικό σε αυτήν, και αδύναμο, ανεξάρτητο κράτος.

Δεν έχουμε μια «δημοκρατία» που επιτίθεται σε μια «φασιστική» χώρα, αλλά μια ρεπλίκα του νεο-τσαρισμού που επιτίθεται σε μια ρεπλίκα αστικής δημοκρατίας, σαν τις πολλές που ανθούν στο μετασοβιετικό χώρο.

Δεν έχουμε την υπεράσπιση εθνικού χώρου εκ μέρους των Ρώσων, αλλά την ξεκάθαρη αναβίωση της μεγαλορώσικης επεκτατικής πολιτικής και των θεωριών του «ζωτικού χώρου».

Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Δύσης στη Σερβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, με στόχο την απόσχιση εδαφών ή την εγκατάσταση κυβερνήσεων-μαριονέτα, με τίποτα δεν μας εμποδίζουν να καταγγέλλουμε τις ευθέως αντίστοιχες πρακτικές των Ρώσων. Τα «Βιετνάμ» δεν θα μας τυφλώσουν για να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τις «Τσεχοσλοβακίες», όπως έκαναν οι πατεράδες και οι μανάδες μας.

Η εγκληματική υπεροψία και απληστία των Δυτικών, μαζί με την ολέθρια ανικανότητα των ηγετών της Ε.Ε., που αρνήθηκαν στη Ρωσία τις δεκαετίες του ’90 και ’00 την ισότιμη συμμετοχή της σε ένα πανευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας, δεν μας κάνει τυφλούς ώστε να μην βλέπουμε ότι η υποχώρηση της αμερικάνικης πλανητικής ηγεμονίας συνοδεύεται από τη διαμόρφωση ενός δεσποτικού ευρασιατικού ανταγωνιστικού πόλου (Κίνα, Ρωσία, Τουρκία κ.ά.) εξίσου επικίνδυνου, και καταπιεστικού για τα συμφέροντα των μικρών λαών. Ή, μήπως, δεν καταλαβαίνουμε ότι τα οικονομικά έμπεδα της στρατιωτικής εισβολής έχουν οργανωθεί από την πανίσχυρη οικονομικά Κίνα, ώστε να αντέξει η, αδύναμη παραγωγικά και οικονομικά, Ρωσία τις διεθνείς κυρώσεις;

Αν, λοιπόν, πράγματι η Ουκρανία είναι το πρώτο θύμα της ανταπάντησης του ευρασιατικού άξονα στην δυτική ηγεμονία, τότε οι «ίσες αποστάσεις» στην εισβολή και κατοχή ανεξάρτητης χώρας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σιωπηρή επιδοκιμασία του ενός από τους δύο ανταγωνιστικούς πόλους, του ευρασιατικού. Και ταυτόχρονα, με ειρωνικό τρόπο, η αναδρομική «δικαίωση» των εγκλημάτων του άλλου πόλου.

Όσο για τον «πατριωτικό» χώρο στην Ελλάδα, φαίνεται ότι η βλάβη που προκάλεσε στον πολιτικό του εγκέφαλο ο πρόσφατος εναγκαλισμός του με το αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι ανήκεστος. Αφού, λοιπόν, καμαρώνουν των «αποφασιστικό» ηγέτη Πούτιν να ισοπεδώνει μια ανεξάρτητη χώρα, για να «διορθώσει τα ιστορικά λάθη του Λένιν» και να ικανοποιήσει τον αυτοκρατορικό ιδεασμό της ρωσικής ελίτ, ας ετοιμάζονται και για το φιλαράκι του, τον νεο-σουλτάνο Ερντογάν και τη νεο-οθωμανική ελίτ του, να διορθώσει τα «ιστορικά λάθη του Κεμάλ» στο Ανατολικό Αιγαίο και τη Θράκη. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός, όταν ξεκινήσει την πολεμική του περίοδο, σπάνια είναι α λα καρτ.

Και μια από τις ελάχιστες δημόσιες ανακοινώσεις που λένε τα πράγματα με το όνομά τους: Ανακοίνωση Άρδην: Ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή χωρίς «ναι μεν αλλά»