(Правд-)in.gr: Η «αλήθεια» των Ελλήνων εφοπλιστών;

«To σχέδιο που ψελλίζει ο Αμερικανός στρατηγός σύμβουλος στον Ζελένσκι «μυρίζει» φιάσκο Βιετνάμ»,

«Οι Ρώσοι έκαναν εισβολή, αλλά ο Ζελένσκι ετοίμαζε επίσης έναν εφιάλτη»,

«Ακόμα και ο εισβολέας στο Ιράκ Κόλιν Πάουελ δεν θα έμπλεκε στην Ουκρανία»,

«Από το «Στρατηγέ τα νεύρα σας είναι χάλια» του Χίτλερ, στον «χασάπη» αρχιστράτηγο του Ζελένσκι».

Οι τίτλοι των άρθρων είναι ενδεικτικοί της ρωσόφιλης «μαχόμενης» δημοσιογραφίας που μας έχουν συνηθίσει δεκάδες «ενημερωτικές», «πατριωτικές» και «αντι-ιμπεριαλιστικές» ιστοσελίδες, με επιχειρήματα γερά θεμελιωμένα στην κυρίαρχη αφήγηση του Ρωσικού ΥΠΕΞ. Παραδόξως, τα παραπάνω άρθρα δεν θα τα συναντήσει κάποιος στο iskra.gr, αλλά στο συμβατικό in.gr του εφοπλιστή κ. Β. Μαρινάκη, ο οποίος έχει εξαγοράσει τα Μέσα του Ομίλου Λαμπράκη από το 2017 (ενώ πρόσφατα αγόρασε και το σήμα της ιστορικής «Ελευθεροτυπίας»). Και για να μην μένει καμία αμφιβολία ότι δεν οφείλονται σε μια λελογισμένη κριτική στάση απέναντι στη διακυβέρνηση Ζελένσκυ, συμπληρώνονται από άλλα άρθρα με τίτλους που με δυσκολία κρύβουν τη λατρεία για την ισχύ της νεοτσαρικής Ρωσίας του Πούτιν:

«Οι 8 πολύ καλοί λόγοι που ο πρόεδρος Πούτιν και οι στρατηγοί του χαμογελάνε»,

«Καθηγητής του Χάρβαρντ εξηγεί γιατί η ΕΕ δεν μπορεί μόνη να τα βάλει με τη Ρωσία»,

«Πράκτορας της MI6 ο Ναβάλνι; – Τι απαντάει πρώην παρασημοφορημένος αναλυτής της CIA»,

«Ακόμα και ο Αμερικανικός Στρατός ίσως να μην νικούσε τους Ρώσους στην Ουκρανία»,

«Τι συνέβη κ. Μακρόν την τελευταία φορά που το Παρίσι έστειλε στρατό στην Ουκρανία;».

H αντι-Ουκρανική/φιλο-Ρωσική/αντι-Δυτική καμπάνια (δια χειρός του συντάκτη Βαγγέλη Γεωργίου, σχεδόν αποκλειστικά) δεν ενορχηστρώθηκε από την αρχή της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, όπως συνέβη με τα άλλα Μέσα της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα. Φαίνεται να ξεκινάει αιφνιδιαστικά το Δεκέμβρη του 2023 με ένα μπαράζ που ξεπερνάει τα 25 άρθρα μέχρι σήμερα, όλα του επιπέδου και της στόχευσης που προαναφέραμε. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι κάτι μεσολάβησε για αυτή την επιθετική στροφή. Εξάλλου, ο Μαρινάκης δεν μπορεί να υπαχθεί στη χορεία εκείνων που ζούνε από το αντίδωρο της «ρωσικής επιρροής» (sic) στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η οικονομική του επιφάνεια, οι πολυδαίδαλες επιχειρηματικές του δραστηριότητες, το διεθνές ειδικό του βάρος, η συμμετοχή εταιρειών του στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, τού προσφέρουν την ιστορικά κατακτημένη σχετική αυτονομία των Ελλήνων εφοπλιστών, οι οποίοι δεν συνηθίζουν να είναι φερέφωνα ή «μπροστινοί», όπως τόσοι άλλοι επιχειρηματίες στη χώρα μας και ειδικά οι νεόκοποι κάθε φορά. Επιπρόσθετα, το όλο μοτίβο της επίθεσης απαντάται και άλλοτε: πριν και μετά τις εκλογές του 2019, όταν τα Μέσα του Ομίλου στοχοποίησαν το ΣΥΡΙΖΑ (τόσο ως κυβέρνηση όσο και ως αντιπολίτευση) και τον Α. Τσίπρα προσωπικά, και πρόσφατα, πριν και μετά τις εκλογές του 2023, όπου στο στόχαστρο έχει μπει για τα καλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη (όχι τόσο στα έντυπα, όσο στο in.gr, στο οποίο ειδικό ρόλο φαίνεται να έχουν αναλάβει πρώην αριστεριστές).

Ο Κύριος Αθήναι

Ο Κύριος Αθήναι

Λεωνίδας Χρηστάκης

Εκδόσεις Opportuna

Επιμέλεια: Nίκος Παπαχριστόπουλος

Πρόλογος: Τέος Ρόμβος, Μαρία Κοτζαμάνη, Nίκος Παπαχριστόπουλος

Εξώφυλλο: Κωνσταντίνος Καταγάς, σε ένα σκίτσο της Χριστίνας Χατζοπούλου

Ο Λεωνίδας Χρηστάκης (1928-2009) αποτελεί μια εμβληματική μορφή της μεταπολεμικής καλλιτεχνικής και εκδοτικής ζωής της χώρας. Εικαστικός καλλιτέχνης, γκαλερίστας, γραφίστας, επιμελητής εκδόσεων, εκδότης, ποιητής, ηθοποιός, μουσικός και, κυρίως, ένας ακαταπόνητος γραφιάς. Στο ενεργητικό του είχε δεκάδες εκδόσεις βιβλίων, περιοδικών, φυλλαδίων και κάθε μορφής εντύπου. Ιδιαίτερα οι περιοδικές του εκδόσεις -«Κούρος» (1959-1961 & 1971-1975), «Panderma» (1972-1974 & 1993-1994 και «Ιδεοδρόμιο» (1978-2004), για να αναφέρουμε τις πιο γνωστές- απετέλεσαν σημεία αναφοράς κατά περιόδους, με παρουσιάσεις πρωτοποριακών θεμάτων,  αφιερώματα σε νέους εικαστικούς και λογοτέχνες,  ιδιαίτερη αισθητική και τρόπο γραψίματος και συνεργασίες με δεκάδες «αγνώστους» που συχνά μετά το ΄70, δημιούργησαν το, κατά τον ίδιο, νέο «κατεστημένο της τέχνης». Ο Λεωνίδας Χρηστάκης, ή όπως ειρωνικά αυτοαποκαλείτο, Λεό Κρήστ, ήταν ένας ταλαντούχος σίφουνας, διορατικός και πρωτοπόρος (αλλά και εγωπαθής, εριστικός και δηλητηριώδης) που η δράση του διέτρεξε σχεδόν τις πρώτες τέσσερις μεταπολεμικές δεκαετίες. Σκάρωσε και παθιάστηκε με εκατοντάδες πρότζεκτ τα οποία χωρίς δισταγμό μετά παρατούσε. Αναρχικός εκ φύσεως, είχε βασική του έγνοια να «μην ενσωματωθεί», να μην αποκτήσει κάποια μόνιμη ιδιότητα (καλλιτεχνική ή μη) και ταυτότητα (αντιπαθούσε ορολογίες κατάταξης όπως «γενιά» ή «underground»), συμπεριλαμβανομένης της μόνιμης κατοικίας, αφού σε 30 χρόνια άλλαξε 26 σπίτια. Ως «λυσσασμένος αφρός» (κατά το Μίνω Αργυράκη) άγγιξε και κινητοποίησε εκατοντάδες νέους και μετά χώρισε τα τσανάκια του με τους περισσότερους, κακολογώντας τους όταν έκρινε ο ίδιος ότι «βολεύονται». Γνώρισε και έκανε παρέα με εκατοντάδες «επώνυμους» της τέχνης, Έλληνες και ξένους, αλλά και της αθηναϊκής κοινωνίας του ’50 και του ’60. Βέρος κοσμοπολίτης που σουλατσάρισε όλη την Ευρώπη, από τη Σουηδία και την Ισλανδία έως τη Γερμανία (και κυρίως) τη Γαλλία, με τη βαθιά επιθυμία να συναντάει στα ελληνικά νησιά ξένους και να μιλάει για τα πάντα μαζί τους, αλλά ταυτόχρονα και βέρος Έλληνας και Αθηναίος που η ζωή του και η δράση του είναι αδιανόητη έξω από το τρίγωνο Κολωνάκι, Σύνταγμα, Εξάρχεια (μετά το ’70). Όντας εχθρός κάθε «κατεστημένου», όπως το όριζε ο ίδιος, -καλλιτεχνικού, λογοτεχνικού, δημοσιογραφικού, εκδοτικού, πολιτικού, συντηρητικού ή επαναστατικού- δεν γλίτωσαν από τα φαρμακερά του βέλη οι αστοί, οι δεξιοί, οι κεντρώοι, τα κόμματα της Αριστεράς, οι «εξεγερμένοι νέοι» και οι «αναρχομπαμπάδες» (ασχέτως αν μετά το ’80 αναγκάστηκε να «αναρχοποιηθεί», ως αποτέλεσμα των κρατικών διώξεων αλλά και της οριστικής «υγειονομικής ζώνης» που έστησαν σε βάρος του οι παλαιοί του γνώριμοι λογοτέχνες, εξαιτίας των αποκαλύψεών του για τις υποτροφίες του ιδρύματος Φόρντ μεσούσης της δικτατορίας –«ιδεολογικά τοποθετημένος στην αναρχική όχθη εκ περιστάσεως», όπως παραδεχόταν και ο ίδιος).

Το βιβλίο «Ο Κύριος Αθήναι» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1992 από τις εκδόσεις Δελφίνι. Για πολλά χρόνια έμεινε εξαντλημένο και επανεκδόθηκε το 2023 από τις εκδόσεις Opportuna. Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό έργο, στο οποίο ο Χρηστάκης αναφέρεται σε (αναρίθμητα) πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα, με τα οποία ενεπλάκη με τον ένα ή άλλο τρόπο, και σημάδεψαν τη μνήμη του και τη ζωή του μέσα σε 40 χρόνια συνεχούς δράσης. Στον πυρήνα της αφήγησης βρίσκεται κυρίως ο καλλιτεχνικός, λογοτεχνικός και εκδοτικός χώρος, με έντονη την παρουσία κάθε φορά του κοινωνικού, οικονομικού και κυρίως πολιτικού πλαισίου της κάθε εποχής. Τα κεφάλαια δεν έχουν τίτλους, ούτε κάποιο χρονολογικό ή θεματικό ειρμό και ακολουθούν τη γνώριμη από τα περιοδικά του χαοτική/συνειρμική εκδίπλωση της σκέψης του. Είναι, όμως, απολαυστικά γραμμένα, καθώς ο «προχειρογράφος», όπως τον κατηγορούσαν, Λεό Κρήστ γράφει σε ωραία ελληνικά με την ιδιότυπη τάση του για λεξιπλασία, βιτριολικό χιούμορ και βαριά ειρωνεία. Εν τέλει, τα κείμενα αυτά δημιουργούν μια ενιαία αφήγηση, η οποία αναδίδει το άρωμα μιας ολόκληρης εποχής, εν πολλοίς άγνωστης σε νεώτερους και μη-εμπλεκομένους, με τα πάθη, τις φιλοδοξίες, το έργο, τις μικρές ή μεγάλες ιστορίες εκατοντάδων ανθρώπων που ο Λεό συνάντησε και τις αποτυπώνει γράφοντας ως να παίρνει συνέντευξη από το …Λεό Κρήστ.