Πυρ ομαδόν ή άσφαιρα πυρά;

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αποτελεσματικότητα της κατεπείγουσας στοχοποίησης του πολιτικού μορφώματος της ΝΙΚΗΣ -από το Βελόπουλο και τη ΝΔ μέχρι την Αριστερά και την Εφημερίδα των Συντακτών (με μοναδική εξαίρεση το ΣΥΡΙΖΑ που, όπως και με τις ψήφους του Κασιδιάρη, ακολουθεί τη στρατηγική του πνιγμένου να πιάνεται από τα μαλλιά του). Ή, για την ακρίβεια, μπορώ να σκεφτώ πιθανές αιτίες που επιβάλουν αυτή την όψιμη «εγρήγορση» και έχουν κυρίως να κάνουν με το ερχόμενο εκλογικό αποτέλεσμα της 25^ης Ιουνίου και την όποια κυβερνησιμότητα ή μη προκύψει από εκείνες. Παραδόξως, η ίδια συνθήκη θα έπρεπε να ισχύει για την Πλεύση Ελευθερίας, της οποίας όμως η αρχηγός απολαμβάνει σκανδαλώδη εύνοια και ασυλία, αν και μια ενδεχόμενη είσοδός της στη Βουλή επηρεάζει την κυβερνησιμότητα με παρόμοιο τρόπο με εκείνον της ΝΙΚΗΣ.

Στην κορυφή της έξαψης αυτής της πραγματικής ή υποκριτικής ανησυχίας ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με την πρόσφατη δήλωσή του. Δυστυχώς για αυτόν, στη μεγάλη πλειοψηφία των υπαρκτών ή δυνάμει ψηφοφόρων της ΝΙΚΗΣ οι «κεραυνοί» του θα έχουν τόσο αποτέλεσμα όσο και οι παλαιότερες παρεμβάσεις του υπέρ του εμβολίου ή υπέρ του αυτοκέφαλου της Ουκρανικής Εκκλησίας. Δηλαδή, απειροελάχιστο. Άργησε κατά δύο τουλάχιστον δεκαετίες ο Αρχιεπίσκοπος να ασχοληθεί με το «κόμμα του Θεού» και δεν το έκανε από αμέλεια. Οι διάφορες «ιερές παντόφλες» περιόδευαν ανά την Ελλάδα ανενόχλητες και εν γνώσει του (γεμίζοντας τα παγκάρια των κατά τόπους εκκλησιών), το χριστιανικό διαδίκτυο ξεχείλιζε από «αντινεοταξίτικες» και «αντινεοεποχίτικες» κορώνες και τερατολογίες και μαζί με τους χρησμούς και τις προφητείες των γκουρού-γεροντάδων διαμόρφωναν ένα σκληρό πυρήνα εντός του ολοένα μειούμενου εκκλησιάσματος, δίπλα και μέσα στην Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία με τη σειρά της είχε απαρνηθεί κάθε επίκαιρη ποιμαντική αποστολή και ασχολείτο αποκλειστικά με τις οικονομικές διευθετήσεις και τις διαπραγματεύσεις της με το Κράτος και τις εκάστοτε κυβερνήσεις του. Ελάχιστοι άξιοι ιεράρχες, όπως ο Ναυπάκτου Ιερόθεος και ο Δημητριάδος Ιγνάτιος ή ο μακαριστός Σισανίου και Σιατίστης Παύλος, αντιστάθηκαν σθεναρά σε όλο αυτό το ρεύμα, συχνά με μεγάλο προσωπικό κόστος για τις σχέσεις τους με το εκκλησίασμα, ερχόμενοι πολλάκις αντιμέτωποι με οργανωμένες εκδηλώσεις απείθειας, ακόμα και κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. (Όταν, αντίθετα, ανώτεροι ιεράρχες, όπως ο Πειραιώς Σεραφείμ και ο Αιγιαλείας Αμβρόσιος, συναγελάζονταν ανοιχτά και ευλογούσαν τα «χριστιανόπουλα» της παγανιστικής Χρυσής Αυγής ή, άλλοι, κανάκευαν τους αντι-εμβολιαστές ιερείς στο εσωτερικό τους!).

Πολύ αργά, πολύ λίγο για τον Ιερώνυμο και την επίσημη Εκκλησία, η οποία βλέπει τώρα το φάντασμα των «οργανώσεων» (που την επιρροή τους εκμηδένισε  με κόπο τη δεκαετία του ’80, έπειτα από 60 χρόνια παντοδυναμίας) να ξυπνάει, όχι από μια παρα-εκκλησιαστική οργάνωση, αλλά από ένα μικρό (όμως φανατικό) μέρος του ίδιου του εκκλησιάσματος και του κατώτερου κλήρου και των μοναχών.